به روى خاک چنان ناله از جفا مى ‏زد

که سوز آه وى آتش به ما سوا مى‏ زد

به لب ز کینه‏ ى بیگانه هیچ شکوه نداشت

و لیک داد ز بیداد آشنا مى‏ زد

شرار زهر ز یک سو لهیب غم یک سو

به جان و پیکرش آتش جداجدا مى ‏زد

گذشت کار ز کار و نداشت کار به کس

در آن میانه فقط آب را صدا مى ‏زد

صداى ناله‏ ى وى هى ضعیف تر مى ‏شد

که پیک مرگ بر او از جنان صدا مى‏ زد

برون حجره همه پایکوب و دست افشان

درون حجره یکى بود و دست و پا مى‏ زد

ستاده خصم و جواد الائمه جان مى‏ داد

از او بپرس که زخم زبان چرا مى‏ زد